Wenecja poza sezonem - Gdziekolwiek jesteś

Wenecję odwiedziłam przy okazji. Głównym celem wyprawy było wybrzeże jeziora Garda, Sirmione i Bardolino. Szukałam słynnego klimatu północnej Italii i szczerze mówiąc obawiałam się, że Wenecja, jak wiele rozreklamowanych miejsc, mocno mnie zawiedzie.

Żeby uniknąć tłumów, wybrałam się tam poza sezonem. Turystów było sporo ale nie aż tylu, żeby odebrać radość ze zwiedzania, czy zmusić do oczekiwania na stolik w restauracji. Czy było warto? Zanim odpowiem, pozwól mi poprowadzić Cię moim szlakiem.

Mała Wenecja, czyli Plac św Marka

To po to tu przyjeżdżasz. Cały przepych Wenecji wita Cię natychmiast, gdy tylko opuścisz tramwaj wodny, taksówkę czy wycieczkowiec którym dotarłaś na lagunę. Właściwie, mogłabyś ograniczyć swoje zwiedzanie tylko do tej jednej okolicy.

Wybudowany w IX wieku, przed kaplicą św Marka, przez lata był głównym placem handlowym miasta. Dzisiaj, pełen restauracji i kawiarni, z których obserwujesz pędzący do „insta-spotów” tłum. To bez wątpienia jedno z takich miejsc. Musisz tu być, zrobić zdjęcie ale klimatu Wenecji poczuć nie możesz. Na to przyjdzie czas trochę dalej i trochę później…

Pałac Dożów

W 814 roku bizantyjski zamek, później siedziba władców i rządu Wenecji. Wielokrotnie rozbudowywany, by w XV wieku otrzymać dzisiejszy kształt. Symbol bogactwa i najpiękniejszego okresu w dziejach regionu. Obecnie Museo dell’Opera, pełne fresków, portretów dożów i bogato zdobionych kapiteli.

Czterech tetrarchów

Czterech tetrarchów to rzeźba z początku IV wieku naszej ery, przywieziona do Wenecji w 1204 roku z Konstantynopola w czasie łupieżczej wyprawy. Autor przedstawił dwie pary władców rzymskich: Dioklecjana i Maksymiliana oraz Chlorusa i Galeriusa.

Tetrarchia Cesarstwa Rzymskiego formowała się stopniowo w 3 wieku naszej ery. Każdy z władców posiadał jednocześnie władzę nad całym terytorium ale realizował jedynie zadania z przydzielonego mu obszaru.

Wenecja (nie)romantyczna – Most westchnień

Chociaż przy moście westchnień wiele par wyznaje sobie miłość, niewiele ma on wspólnego z romantycznymi uniesieniami. Łączy on wschodnią ścianę Pałacu Dożów, gdzie odbywały się sądy z więzieniem. Idący nim skazańcy po raz ostatni mogli ujrzeć wenecki port, w drodze do swojej celi.

Most warto zobaczyć ze względu na jego wyjątkową, barokową architekturę oraz zdobione zadaszenie. Powstał na początku XVII wieku z białego kamienia przewiezionego z Istrii.

Stara Wenecja, czyli Most Rialto

Ponte di Rialto, najstarszy i chyba najpopularniejszy most nad Wielkim Kanałem. Początkowo drewniany, ułożony na barkach, później na palach. Wielokrotnie załamywał się pod tłumem gapiów, gdy Wenecję odwiedzali znamienici goście.

W ostatniej odsłonie tej, którą oglądamy do dziś, jest kamienną budowlą z trzema zadaszonymi uliczkami i dwoma rzędami sklepów. Żeby ułatwić przepływ statkom, most wspiera się tylko na jednym łuku. Po każdej stronie stoi na aż 6 tysiącach pali.

Wenecja w karnawałowej masce

Bogato zdobione maski Weneckie to najpopularniejsza pamiątka i symbol miasta. Jednak czy słusznie? Chociaż kojarzą się z karnawałem, ich historia sięga w dalsze i bardziej mroczne czasy.

Wenecjanie, członkowie znamienitych rodzin mieli zwykle dwa rodzaje interesów. Te, które przynosiły chlubę rodzinie i te, przy których woleli pozostać anonimowi. To właśnie do załatwiania tych drugich służyły maski, początkowo proste, skórzane, mające jedynie ukryć status społeczny i tożsamość interesanta.

Z biegiem czasu Wenecja pokochała noszenie masek. Coraz bardziej bogato zdobione, stawały się powoli dziełami sztuki. W pewnym okresie, nosiło je już całe miasto a ilość przestępstw przekraczała wszelką miarę. Skoro każdy jest anonimowy, to czy istnieją zakazy?

Gdy w XV wieku dla zagranicznych dworów Wenecja stała się „kloaką Europy”, władze wydały zakaz noszenia masek z wyjątkiem okresu karnawału. Niestety, w wyniku tego ograniczenia, występki jedynie przybrały na sile i częstotliwości, czyniąc miasto niezdatnym do zamieszkania w tym właśnie okresie.

O tym, co działo się w Wenecji, domyślić się można tylko po kolejnych rozporządzeniach wydawanych przez dożów… „Zakaz wchodzenia do żeńskich zakonów mężczyznom przebranym za kobiety”, „zakaz noszenia peleryny na nagie ciało”, „zakaz noszenia broni pod peleryną”… Musiało być ciężko.

Ostatecznie z karnawałem rozprawił się Napoleon, likwidując go pod koniec XVIII wieku. Zwyczaj powrócił do miasta w 1979 roku, wyłącznie jednak jako atrakcja turystyczna.

Popularne dzisiaj maski to najczęściej relikt teatru ulicznego Commedia dell’arte. Więcej o maskach przeczytasz tutaj.

Szkło Murano czyli inne pamiątki

Oryginalne szkło weneckie, wytwarzane na wyspie Murano jest wyjątkowo przeźroczyste, barwione w czasie produkcji a nie malowane, bez zatrzymanych w nim bąbelków powietrza.

Sposób wytopu szkła weneckiego przez lata był pilnie strzeżoną tajemnicą. Do tego stopnia, że rzemieślnicy byli właściwie więźniami wyspy Murano. Dzisiaj wiadomo, że jest produkowane z roztopionej lampą lub palnikiem krzemionki, którą formuje się w czasie stygnięcia.

Ze szkła weneckiego produkuje się biżuterię, zastawę stołową, magnesy i bibeloty. Można kupić je na wyspie albo w jednym z wielu sklepów w samej Wenecji. Ceny w różnych punktach są zbliżone ale warto pytać, czy produkt pochodzi z Murano czy z Chin. Oryginał posiada certyfikat a sprzedawcy najczęściej odpowiadają szczerze.

Wenecja na uboczu

Żeby zobaczyć Wenecję, w której mieszkają rdzenni mieszkańcy, trzeba zboczyć trochę z głównych szlaków. Drzwi i okna zabezpieczone są żeliwnymi kratami a w wąskie uliczki praktycznie nie dociera słońce. Większość domów jest bardzo stara a ich elewacje nie są odnawiane. Często spotkasz całkiem spore rośliny wyrastające z rynien i pęknięć w murach. Wędrując pamiętaj, że wiele z uliczek kończy się kanałem, bez żadnego zejścia czy innego ostrzeżenia. Podziwiając budynki, łatwo wpaść do wody.

Weneckie Kanały

Wenecja jest miastem położonym na ponad 100 wyspach, które dzieli 170 kanałów. Nic wiec dziwnego, że stały się kolejnym symbolem tej okolicy. Kanały pełnią funkcję głównych szlaków komunikacyjnych. To nimi przemieszczają się służby miejskie, tramwaje wodne, taksówki, zapatrzenie i sami mieszkańcy.

Jeśli wybierasz się do Wenecji, unikaj poniedziałków- to dzień wywozu nieczystości.

Piękne miejsce, mina sroga, córka mocno kopie.

Gondole w Wenecji

Gondolierzy to często pierwsze skojarzenie z Wenecją. Od pokoleń wożą turystów kanałami, dając popis swoim zdolnościom wokalnym. Podaż usługi niewspółmierna do popytu na nią winduje ceny rejsu niejednokrotnie powyżej 100 euro. Dlaczego?

Gondolier to zawód ściśle reglamentowany. W całej Wenecji może go wykonywać jedynie 500 osób. Wbrew obiegowej opinii nie trzeba być synem gondoliera, chociaż często tak się zdarza. Żeby otrzymać licencję, trzeba być przede wszystkim rodowitym Wenecjaninem, znać biegle język włoski i angielski a następnie odbyć wielomiesięczny kurs.

Specjalne wymagania mają też łodzie. Władze miasta ściśle określają ich długość, wagę i kolorystykę. Jedna gondola niejednokrotnie przekracza swoją wartością dobry samochód osobowy. Czego jednak nie robi się dla tysięcy zakochanych par, które właśnie w czasie przejażdżki gondolą wyznają sobie miłość?

Czy było warto przyjechać do Wenecji?

Wenecja zachwyci miłośników zabytków architektury i poszukiwaczy klimatu średniowiecznej Europy. Rozczaruje tych, którzy zachwycają się pięknem natury i unikają tłumów. Dla mnie Wenecja była podróżą, w której potrzeba zobaczenia tego co znane i popularne z samodzielnym odkrywaniem ustronnych miejsc tego miasta.

Laguna ma swój niepowtarzalny klimat, który można chłonąć w nadbrzeżnych kawiarniach ale też charakter bardziej subtelny, którego trzeba poszukać trochę dłużej, w muzeum, teatrze czy oddalonych od centrum zaułkach. To zdecydowanie miejsce, które warto odwiedzić raz w życiu. Czy tam wrócę? Pewnie pokażę je córce.